ਨਿਰਮਲ ਦੱਤ ਦੇ ਦੋਹੇ ਅਤੇ ਨਜ਼ਮ

 ਸ਼ਬਦ ਚਾਨਣੀ---ਨਿਰਮਲ ਦੱਤ

ਦੋਹੇ

ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਹੈ ਸਿਰਜਿਆ ਆਨੰਦ ਦਾ ਸੰਚਾਰ,

ਬੇ-ਹੱਦ ਸੁੱਖ, ਬੇ-ਪਾਰ ਦੁੱਖ ਮਾਨਵ ਦਾ ਸੰਸਾਰ।

ਬੋਲ ਪਿਆਰੇ ਭਰ ਰਹੇ ਲਹੂ-ਗੇੜ ਵਿੱਚ ਜੋਸ਼;

ਚੰਨ-ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਤੱਕਦਿਆਂ, ਖੋਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋਸ਼।

ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ ਹਲਚਲ ਦਿਸੇ, ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਗਾ;

'ਨ੍ਹੇਰੇ ਘਿਰ-ਘਿਰ ਆ ਰਹੇ, ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਸਮਝਾ।

ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਝਲਕਦੀ ਡੁੱਬਦੀ-ਡੁੱਬਦੀ ਆਸ;

ਚੰਗਾ ਹੈ ਵੱਸ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਪੂਰੇ ਹੋਸ਼-ਹਵਾਸ।

ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਬੇ-ਵੱਸ ਕਰੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਬੋਝ,

ਚਾਹੋ ਤਾਂ ਇਹ ਬੋਝ ਹੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸੋਝ।

ਨਜ਼ਮ

ਕਿੱਥੇ ਨੇ?

ਹੁਣ ਭਲਾ ਕਿੱਥੇ ਨੇ

ਉਹ ਜਾਦੂ-ਭਰੇ ਦਿਨ

ਉਹ ਤਲਿੱਸਮੀ ਰਾਤਾਂ?

ਦਿਨ ਉਹ ਜਾਦੂ-ਭਰੇ

ਜਦ ਸ਼ੌਕ ਮੇਰੇ

ਚੁੰਮਦੇ ਫਿਰਦੇ ਸੀ ਨੀਲਾ-ਅੰਬਰ

ਮੇਰਿਆਂ ਉੱਡਦਿਆਂ ਚਾਵਾਂ 'ਤੇ ਸਵਾਰ,

ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲ

ਜਿਵੇਂ

ਦਿਲਕਸ਼ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਅਲਾਪ,

ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬੇ

ਕਿ ਜਿਵੇਂ

ਧੁੱਪ ਦੇ ਬਸੰਤੀ ਟੁਕੜੇ,

ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਵਾਸਤੇ ਕਿੰਨੀਆਂ ਪਰੀਆਂ

ਅਪਣੀ ਜੰਨਤ ਦੇ ਅਸੂਲਾਂ ਤੋਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬਾਗ਼ੀ,

ਮੇਰਿਆਂ ਕਦਮਾਂ ਲਈ

ਮੰਜ਼ਲਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਦੇ ਰਸਤੇ ਬੇਚੈਨ,

ਮੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ  

ਬਹੁਤ ਸਾਫ਼ ਨਜ਼ਰ ਆਓਂਦੀ ਸੀ

ਸਾਰੇ ਦੋਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਰੀ

ਅਪਣੀ ਇਹ ਪਿਆਰੀ ਦੁਨੀਆਂ.

ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਹੁਣ ਉਹ ਤਲਿੱਸਮੀ ਰਾਤਾਂ

ਜਦ ਸੀ ਆ ਬਹਿੰਦੇ ਮੇਰੇ ਬਿਸਤਰ ਵਿੱਚ

ਦੋਸਤਾਂ ਵਰਗੇ ਚਮਕਦੇ ਤਾਰੇ

ਆਪਣੀ, ਆਪਣੀ

ਦਿਲਚਸਪ ਕਹਾਣੀ ਲੈ ਕੇ,

ਚੀਰ ਕੇ ਕਾਲ਼ੇ-ਕਾਲ਼ੇ ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ

ਚੰਨ ਉਤਰ ਆਓਂਦਾ ਸੀ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ

ਮੇਰੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ-ਮਿੱਠੀਆਂ ਨੀਂਦਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਦੇ ਲਈ,

ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੀਂਦਾਂ 'ਚ

ਲਹਿ ਜਾਣ ਲਈ ਵਿਹਵਲ ਸਨ

ਰਾਂਗਲੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਕਈ ਵਿਸਤਾਰ?

ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਹੁਣ ਉਹ ਤਲਿੱਸਮੀ ਰਾਤਾਂ

ਜਦ ਮੇਰੇ ਮਿਚਦੇ-ਮਿਚਦੇ ਨੈਣ

ਤੇ ਥੱਕਿਆ ਜਿਹਾ ਜਿਸਮ 

ਨਰਮ ਬਾਹਾਂ

ਤੇ ਗਰਮ ਸਾਹਾਂ

ਅਤੇ ਮਹਿਕੀਆਂ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਕੋਲ਼ੋਂ

ਹੋਰ ਮੰਗਦੇ ਸੀ ਸੁਲਘਦਾ ਜਿਹਾ ਸਾਥ?

ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਜਾਦੂ-ਭਰੇ ਦਿਨ ਉਹ

ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਤਲਿੱਸਮੀ ਰਾਤਾਂ?

ਉੱਡ ਗਏ ਦੂਰ ਕਿਤੇ

ਜਾਦੂ-ਭਰੇ ਦਿਨ

ਤੇ ਤਲਿੱਸਮੀ ਰਾਤਾਂ

ਪਰ ਜੋ ਬਚਿਆ ਹੈ

ਉਹ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਬਿ

ਹਤਰ ਹੈ:

ਦਿਨ ਕਿ ਹੁਣ ਮਿੱਠੀ-ਮਿੱਠੀ ਮਸਤੀ ਨੇ

ਰਾਤਾਂ ਨੇ ਹਲਕਾ-ਹਲਕਾ ਅਨਹਦ ਨਾਦ.

ਸੰਪਰਕ –

ਨਿਰਮਲ ਦੱਤ

#3060, 47-ਡੀ,

ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ।

ਮੋਬਾਈਲ -98760-13060

Contact –

Nirmal Datt

# 3060, 47-D,

Chandigarh.

Mobile-98760-13060